1 بوسعید مهنه شیخ محترم بود در حمام با پیری بهم

2 سخت حمامی خوش ودمساز بود زانکه آب و آتشش هم ساز بود

3 پیر گفت ای شیخ حمامی خوشست وز خوشی هم دلگشا هم دلکشست

4 شیخ گفتش هیچدانی خوش چراست گفت میدانم بگویم با تو راست

5 چون درین حمام شیخی چون تو هست خوش شد و خوش گشت و خوش آمد نشست

6 شیخ گفتش زین بهت خواهم بیان پای من چون آوریدی در میان

7 پیر گفتش تو بگو شیخا جواب کانچه تو گوئی جز آن نبود صواب

8 گفت حمامیست خوش از حد برون کز متاع جملهٔ دنیای دون

9 نیست جز سطل و ازاری با تو چیز وانگهی آن هر دو نیست آن تو نیز