هر دوچشمت ز فتنه نک خفته از سیف فرغانی غزل 127

1 هر دوچشمت ز فتنه نک خفته است خفیه در زیر طاق ابرویت

2 بهر آشوبشان کند بیدار هر زمان غمزه سخن گویت

3 استخوانی زدر برون انداز که چو سگ می دویم در کویت

4 بس که بر جان بنده راه زدند حسن دلگیر و عشق دلجویت

5 هر که بیند مرا همی گوید کز پی چیست این تک وپویت

6 سخت سرگشته ای، ندانم سیف که چه چوگان رسید بر گویت

7 ای که رنگی ندیده از رویت دل من جان بداد بر بویت

8 لاله کز رخ شه گلستان است سر بخس درکشید از رویت

9 از پی رنگ و بو بنفشه و مشک خویشتن بسته اند بر مویت