1 حیرت دمد از شوخی گل کردن رازم در آینه جوهر شکند نغمهٔ سازم

2 چون غنچه سر زانوی تسلیم‌که دارم صد جبهه به خون می‌تپد از وضع نیازم

3 وسعتگر انداز تغافل چه فسون داشت بر روی دو عالم مژه ‌کردند فرازم

4 زان پیش که آیینه شود طعمهٔ زنگار بگذار که چندی به خیال تو بنازم

5 زین عرصهٔ شطرنج جنون تازی هوشست چیزی نتوان برد اگر رنگ نبازم

6 تا سجده به همواری خاکم نرساند دارد گره ابروی محراب نمازم

7 خواب عدم افسانهٔ تعبیر ندارد آیینهٔ خاکم چه حقیقت چه مجازم

8 آزادی من عرض گرفتاری شوقیست چون دیدهٔ حیرت‌ زدگان عقدهٔ بازم

9 چون شعله ‌که آخر به دل داغ نشیند در نقش قدم ریخت هجوم تک و تازم

10 زبن بیش غبارم تپش شوق نگیرد چون اشک به صد بوته دویده‌ست‌ گدازم

11 شبنم ز هوا تا چقدر گرد نشاند عمریست ز خود می‌روم و آبله سازم

12 بیدل امل اندیشی‌ام از عجزرسایی‌ست واماندگی افکند به این راه درازم