دمد صبح امید من اگر از شام از طغرل احراری غزل 201

1 دمد صبح امید من اگر از شام هجرانش نگه خورشید خرمن می‌کند از روی تابانش

2 چسان آیم به عرض جوهر فرد دهان او که حکمت‌ها بود پوشیده در تفریق امکانش!

3 اگرچه چشم من روشن شد از خاک رهش لیکن دماغ شانه تاریک است از زلف پریشانش

4 خمار چشم او زاهد به خواب ناز اگر بیند به یک نظاره می‌سازد گرو از نقد ایمانش

5 نوازش‌نامه‌های وضع جودش گر بیان سازم عرق بر روی حاتم گل کند از شرم احسانش

6 اگر بر دعوی رویش گل اندر باغ برخیزد کشد دامان زلف او به خاری از گریبانش

7 به راه وادی عشقش تو را از سر قدم باید که عاشق را نباشد باک از خار مغیلانش!

8 برای لعل شیرین کوهکن جان می‌کند لیکن نمی‌ارزد به پیش او به یک جو قیمت جانش!

9 نگردد هر کس از لاف محبت همسر مجنون بود خاصیت دولت در انگشت سلیمانش!

10 خوشا از مصرع سلطان اورنگ سخن طغرل شکست ما تماشا کن مپرس از رنگ پیمانش!