خوشا عهدی‌ که غم‌ کوس تسلی از بیدل دهلوی غزل 2309

1 خوشا عهدی‌ که غم‌ کوس تسلی می‌زد و دل هم به کشت نادمیدن دانه ذوقی داشت حاصل هم

2 درشت و نرم صحرای تعلق یک اثر دارد شلایین‌تر ز صد خارست دامنگیری‌ گل هم

3 به افسون نفس عمری فلکتاز هوس بودم کنون دیدم‌ کزین جرأت ندارم راه در دل هم

4 به ذوق جستجوی لیلی عبرت نقاب ما مگو مجنون بیابانی است‌، صحرایی‌ست محمل هم

5 زمینگیری ندارد بهرهٔ راحت درین وادی چو تار شمع اینجا جاده پرداز است منزل هم

6 غرورکیست سرمشق دبیرستان نومیدی که دارد کج‌کلاهی‌ها شکست فرد باطل هم

7 کف خاکستر پروانهٔ ما این نظر دارد که برق شمع اگر این است خواهد سوخت محفل هم

8 به تصو‌یر خیال ای آینه زان جلوه قانع شو همان تمثال خواهی دید اگر گشتی مقابل هم

9 غباری نیست بیتابی‌ کزین حیرتسرا جوشد به هر کمفرصتی اینجا دماغی داشت بسمل هم

10 اگر از صفحهٔ آیینه حیرت می‌شود زایل توان برداشتن از خاک راهت نقش بیدل هم