خوشا جانی که بستاند بدست از حسین خوارزمی غزل 119

1 خوشا جانی که بستاند بدست خویش جانانش زهی عیدی که عاشق را کشد از بهر قربانش

2 چو لاله داغ دل باید چو غنچه چاک پیراهن که تا یابد مشام جان شمیمی از گلستانش

3 بکن پیراهن هستی ز شوقش چاک تا دامن که سر در عین بیخویشی برآری از گریبانش

4 چو اندر خلوت خاصش بدین هستی نمی گنجی ز دربانش چه میپرسی چو حلقه پیش دربانش

5 گر از آب حیات ای دل بمنت میدهد خضرت چو تو هستی زمستانش بخاکش ریز و مستانش

6 شراب از اشک گلگون و کباب از دل کند جانم اگر گردد شبی جانان ز روی لطف مهمانش

7 مرا عاشق چنان باید که روز حشر نفریبد نعیم جنت اعلی ریاض خلد رضوانش

8 خرد در کفر و در ایمان بسی دیباچه پردازد چو عشق آتش برافروزد بسوزد کفر و ایمانش

9 برون کن پنبه غفلت ز گوش جان خود یکدم بیا پیش حسین آنگه شنو اسرار پنهانش