1 خوشا دلی که به مهر وی و نشانه اوست خوشا سری که سرانجامش آستانه اوست

2 به کشتنم ز چه رو دم به دم بهانه کند چو کشتنم به حقیقت در آن بهانه اوست

3 ترا چه زانکه دل از درد و داغ او پرشد چو درد و داغ هم از او و خانه خانه اوست

4 چو لاله داغ وی از دل برون نخواهم کرد که سر ز خاک چو بر دارم آن نشانه اوست

5 مشام روح باشعار شاهدی تر ساز که آب روی سخن نظم عاشقانه اوست