1 خوشا آنان که ملک و آب دارند یو و اوجار و چوم و گاب دارند

2 برون خانه شان یک خرمن کود ز سرگین مراعی گشته موجود

3 همه نرخر زماده خر گرفته ز گاو ماده گاو نر گرفته

4 چو خورشید آمد اندر برج ماهی زمین شد از سپیدی در سیاهی

5 خران بارکش را گاله بندند به گاله بارکود از چاله بندند

6 به کود اندر کنند اطراف گوشن چنان کاندر تن ابطال جوشن..

7 پس آن گه خور به برج بره آید زمین ها پر زشنگ و تره آید

8 ز هر سو دنبلان و قارچ خیزد همه چون کاسه و چون پارچ خیزد

9 هوا را اعتدال تازه بینی ز گل بر روی گلشن غازه بینی

10 برآید ابر و بارد نم به هر دشت صبا آید به گلشن بهر گل گشت

11 زمین ها شیره دار و نرم گردد دل مرد کشاور گرم گردد

12 اول جفتی ز گاوان گرامی برون آرد ز آسیب جمامی

13 وزان پس یو نهد اوجار بندد کمر را تنگ بهر کار بندد

14 یکی گوران گرفته بر کف خویش براند گاو و گوشن را کند خیش

15 چو فارغ گردد از شخم سه باره به گوشن افکند تخم بهاره

16 تموز آید زمین ها تشنه گردد همه خار و خسک چون دشنه گردد

17 سراسیمه کشاور بیل در دست ز بالا آب آرد جانب پست

18 زمین ها را حیاتی تازه آرد به پالیز آب بی اندازه آرد

19 پس آن گه نوبت پائیز آید زمین ها جمله گندم خیز آید

20 زجا خیزد کشاور صبح زودی به دست آرد یکی داس درودی

21 دروده ، دسته کرده، کاه و دان را به خرمن آرد آن بار گران را

22 به چرخ آهنینش خرد سازد چو باد آید یواشن برفرازد

23 جدا سازد به باد از کاه دانه پس آن گه پر کند انبار خانه

24 پس آن گاهش برد در آسیائی پر آبی، تیزگردی، نرم سائی

25 بساید نرم و در تاپوش ریزد به غربالش کند بانوش بیزد

26 گزین کرده تغار و لانجینی دقیق آورده و کرده عجینی

27 خمیر گندمی را چونه کرده ز مرغانه بر آن گلگونه کرده

28 ز مغز کنجد و شملید و خشخاش زده نقشی بر آن خوش تر ز نقاش

29 پس آن گه خم شده هم چون سیاوش فرو برده سر اندر بحر آتش

30 جلایر از پس او بند کرده لواطی چون نبات و قند کرده

31 فرو رفته دو سیخ اندر دو تنور که بادا چشم بد از هردوشان دور

32 وزان پس کارها از هم گذشته کمر خالی و نان ها پخته گشته

33 بت پرخاش جو دشنام گویان حکایت ها ز ننگ و نام گویان،

34 لواش و پنجه کش های برشته سپید و پاک چون هوش فرشته،

35 برون آورده و بر خوان نهاده برای خانه و مهمان نهاده

36 فغان از یاد ایام جوانی زمان عیش و عین کامرانی

37 جلایر رالبی پر باد سردست به روز و شب همی او را دگردست

38 که داد از پیری و پیزی گشادی زباد هیضه و حوش جسادی

39 که درد هیضه و زخم بواسیر جلایر را نمود از زندگی سیر