بیک جام لبالب آنچنان کن ساقیا مستم از فضولی غزل 268

1 بیک جام لبالب آنچنان کن ساقیا مستم که در شرعم نفرمایند حد شرب تا هستم

2 فراغت داد از قرب نمازم غایت مستی بحمدالله بیمن باده از تکلیف وا رستم

3 مرا هرگز نشد توبه میسر از می گلگون بعمر خود نه توبه کردم و نه توبه بشکستم

4 مرا در ملک رسوایی تصرف می رسد الحق که خط دور ساغر حجت شرعیست در دستم

5 بعزم پنج روزه متصل گر غم خورم شاید چه گیرم روزه در جایی که تا ده روز نشستم

6 کشیدم پیش دیده پردها از پارهای دل ازین رخنه ضرر دیدم بمردم می رسد بستم

7 فضولی جان و دل نگذاشت با من چشم بیمارش ز بی دردان بریدم تا به اهل درد پیوستم