میان از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 933

1 میان باغ گل سرخ‌های و هو دارد که بو کنید دهان مرا چه بو دارد

2 به باغ خود همه مستند لیک نی چون گل که هر یکی به قدح خورد و او سبو دارد

3 چو سال سال نشاطست و روز روز طرب خنک مرا و کسی را که عیش خو دارد

4 چرا مقیم نباشد چو ما به مجلس گل کسی که ساقی باقی ماه رو دارد

5 به باغ جمله شراب خدای می‌نوشند در آن میانه کسی نیست کو گلو دارد

6 عجایبند درختانش بکر و آبستن چو مریمی که نه معشوقه و نه شو دارد

7 هزار بار چمن را بسوخت و بازآراست چه عشق دارد با ما چه جست و جو دارد

8 وجود ما و وجود چمن بدو زنده‌ست زهی وجود لطیف و ظریف کو دارد

9 چراست خار سلحدار و ابر روی ترش ز رشک آن که گل سرخ صد عدو دارد

10 چو آینه‌ست و ترازو خموش و گویا یار ز من رمیده که او خوی گفت و گو دارد