میان مهربانی آنچنان از اسیر شهرستانی غزل 459

1 میان مهربانی آنچنان بیگانه می خندد که شمع از خجلتم می گرید و پروانه می خندد

2 به پیری گشته ام بازیچه طفلی تماشا کن ز شوخی زیر لب بر محرم و بیگانه می خندد

3 چنان گرم است از دیوانه ام بازار خندیدن که گوهر در محیط اخگر در آتشخانه می خندد

4 ز عکس روی طفلان گلستان خوان بازیگوش به رنگ گل در و دیوار مکتبخانه می خندد

5 شگون دانسته چندان خنده بر سامان دل کردن که بیند صبح را گر فرش این ویرانه می خندد

6 ز طفلی گفتگوی عشق را افسانه می داند اگر در خواب می بیند دل دیوانه می خندد

7 چنان بالیدن از فیض هوای ابر می جوشد که همچون غنچه در دامان دهقان دانه می خندد

8 اسیر از توبه ساغر می کشم در وادی شوقی که از خاک ره زهدم گل پیمانه می خندد