بتان که اهل تعلق به قید شان از وحشی بافقی غزل 156

1 بتان که اهل تعلق به قید شان بندند غریب سخت دلی چند سست پیوندند

2 تهیهٔ سبب گریه‌های چون زهر است شکر فشانی اینان که در شکر خندند

3 در این جریده افسوس رنگ معنی نیست چنین نگاشته مطبوع صورتی چندند

4 به رود نیل فکندند دیدهٔ پدران جماعتی که از ایشان بهینه فرزندند

5 فغان که نغمه سرایان گل نیند آگه که هست رنگی و بویی بدانچه خرسندند

6 حقوق خدمت سد ساله لعب اطفال است به کشوری که در آن کودکان خداوندند

7 ز شور این نمکینان جز این نیاید کار که بر جراحت وحشی نمک پراکندند