بتان با هم حکایت‌های از بابافغانی شیرازی مفرد 13

1 نشد جز درد و داغ عشق حاصل در سفر ما را که از هر شهر و یاری ماند داغی در جگر ما را

2 اگر چه می رویم از دست شوخی زین دیار اما همین حالت دهد رو باز در شهر دگر ما را

1 خدا را صاف کن با ما دل بی‌کینهٔ خود را مدار از خاکساران در غبار آیینهٔ خود را

2 دلم گنجینهٔ راز است و بر لب مهر خاموشی که پیش غیر نگشایم در گنجینهٔ خود را

1 دیوانه ام مرا سخن واژگون بسست در نامه ام حکایت عشق و جنون بسست

2 یکچند نیز ناله ی ما می توان شنید ای مست عیش زمزمه ی ارغنون بسست