بتا، نخواهم از رودکی سمرقندی ابیات پراکنده 159

1 همه نیوشهٔ خواجه به نیکویی و به صلحست همه نیوشهٔ نادان به جنگ و فتنه و غوغاست

1 زلف ترا جیم که کرد؟ آن که کرد خال تو را نقطهٔ آن جیم کرد

2 وآن دهن تنگ تو گویی کسی دانگکی نار به دو نیم کرد

1 من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه

2 چون جامه‌ها به وقت مصیبت سیه کنند من موی از مصیبت پیری کنم سیاه

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار