1 گر به دام افتد هوای گلستان در سر مرا آتش پرواز گردد یاد بال و پر مرا

2 آهن شمشیر من در صلب خارا برق بود سوخت خون ساده لوحی در رگ جوهر مرا

1 کو گریه ای که بی خبر از جا برد مرا غافل به باغبانی صحرا برد مرا

2 آن خار بی برم که چمن سایه من است خس نیستم که قطره ای از جا برد مرا

1 گر دلم پنهان نسازد در غبار آیینه را شعله از خجلت گدازد چون شرار آیینه را

2 پاکتر آید برون دلهای روشن از گداز نیست خاکستر بسوزی گر هزار آیینه را