1 برفت یار من و یادگار ماند مرا رخ معصفر و چشم پرآب و وااسفا

2 دو دیده باشد پرنم چو در ویست مقیم فرات و کوثر آب حیات جان افزا

3 چرا رخم نکند زرگری چو متصلست به گنج بی‌حد و کان جمال و حسن و بها

4 چراست وااسفاگوی زانک یعقوبست ز یوسف کش مه روی خویش گشته جدا

5 ز ناز اگر برود تا ستاره بار شوم رسد چو می‌زندش آفتاب طال بقا

6 اگر چیم ز چراگاه جان برون کردست کجاست زهره و یارا که گویمش که چرا

7 الست عشق رسید و هر آن که گفت بلی گواه گفت بلی هست صد هزار بلا

8 بلا درست و بلادر تو را کند زیرک خصوص در یتیمی که هست از آن دریا

9 منم کبوتر او گر براندم سر نی کجا پرم نپرم جز که گرد بام و سرا

10 منم ز سایه او آفتاب عالمگیر که سلطنت رسد آن را که یافت ظل هما

11 بس است دعوت دعوت بهل دعا می‌گو مسیح رفت به چارم سما به پر دعا