1 خم قامت نبرد ابرام طبع‌ سخت‌کوش من گران شد زندگی اما نمی‌افتد ز دوش من

2 تسلی کشته‌ام چون مو‌ج گوهر لیک زین غافل که خاکست اینکه می‌نوشد زبان بحر نوش‌ من

3 غم عمر تلف گردیده تا کی بایدم خوردن ز هر امروز شامی دارد استقبال دوش من

4 چنین دیوانهٔ یاد بناگوش‌ که می‌باشم که گوش صبح محشر پنبه دارد از خروش من

5 گریبان بایدم چون گل دمید از لب‌گشودنها ز وضع غنچه حرف عافیت نشنید گوش من

6 چه می‌کردم اگر بی‌پرده می‌کردم تماشایت ترا در خانهٔ آیینه دیدم رفت هوش من

7 نشاندن نیست آسان همچو موج‌ گوهر از پایم محیط ازسرگذشت آسود تا یکقطره جوش من

8 به رنگی بی‌زبانم در ادبگاه نگاه او که ‌گرد سرمه فریادی است از وضع خموش من

9 قیامت بود اگر خود را چنین آلوده می‌دیدم مرا ازچشم خود پوشید فضل عیب پوش من

10 نمی‌دانم شکفتن تا کجا خرمن‌ کنم بیدل سحر در جیب می‌آید تبسم‌گلفروش من