اسیر خود شدن تا کی از ملک‌الشعرا بهار غزل 337

1 اسیر خود شدن تا کی ز خود وارستنی باید زتن کامی نشد حاصل به جان پیوستنی باید

2 به فرمان تن خاکی به خاک اندر بسی ماندم به بام آسمان زین پست منظر جستنی باید

3 به لوث خاکیان آمیخت دامان دل پاکم به آب معرفت دامان دل را شستنی باید

4 به‌ هر کس‌ دوستی‌ بستم در آخر دشمن من شد به حکم امتحان زین دوستان بگسستنی باید

5 سراسر دشمنی خیزد زکام دوستان بر من به‌رغم دوستان با دشمنان بنشستنی باید

6 ز شیخ و صوفی و واعظ گسستم رشتهٔ الفت مرا با خادم میخانه پیمان بستنی باید

7 مرا یاران من گویند کز می توبه بشکستی من از اول نکردم توبه تا بشکستنی باید

8 بهار اندر حرم چندین چه جویی اهل معنی را به نیروی طلب دیرمغان را جستنی باید