چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1132

1 چون سر کس نیستت فتنه مکن دل مبر چونک ببردی دلی پرده او را مدر

2 چشم تو چون رهزند ره زده را ره نما زلف تو چون سر کشد عشوه هندو مخر

3 عشق بود دلستان پرورش دوستان سبز و شکفته کند باغ تو را چون شجر

4 وجهک وجه القمر قلبک مثل الحجر روحک روح البقا حسنک نور البصر

5 عشق خران جو به جو تا لب دریای هو کهنه خران کو به کو اسکی ببج کآمدور

6 دشمن ما در هنر شد به مثل دنب خر چند بپیماییش نیست فزون کم شمر

7 اقسم بالعادیات احلف بالموریات غیرک یا ذالصلات فی نظری کالمدر

8 هر که به جز عاشق است در ترشی لایقست لایق حلوا شکر لایق سرکا کبر

9 هجرک روحی فداک زلزلنی فی هواک کل کریم سواک فهو خداع غرر

10 عشق خوش و تازه رو عاشق او تازه تر شکل جهان کهنه‌ای عاشق او کهنه تر