1 چون شرر اقبال هستی بسکه فرصت‌کاه بود هر کجا گل ‌کرد روز ما همان بیگاه بود

2 بر خیال پوچ خلقی تردماغ ناز سوخت شعله هم مغرور گل از پرده ‌های کاه بود

3 فهم ناقص رمز قرآن محبت درنیافت ورنه یک سر نالهٔ دل مد بسم‌الله بود

4 فقر با ان ‌جز بی‌نقش غنا صورت نبست تاگداگفتیم نامش در نگین شاه بود

5 در غرور آباد نقش هستی امکان چه یافت هر کجا عرض کتان دادند نور ماه بود

6 هیچ کافر مبتلای ناقبولیها مباد یاد ایامی‌که ما را در دل کس راه بود

7 دل به جیب محرمی آخر نفس را ره نداد پیچ و تاب ریسمان از خشکی این چاه بود

8 گرد دامانی نیفشاندیم و فرصت‌ها گذشت دست فقر از آستین هم یک دو چین‌ کوتاه بود

9 جیب خجلت می‌درد ناقدردانی‌های درد چون سحر ما خنده دانستیم و در دل آه بود

10 تا کجا هنگامهٔ طبع فضول آراستن عمر مستعجل ز ننگ وضع ما آگاه بود

11 می‌تند بیدل جهانی بر تک و تاز امل نه فلک یک گردش ما سورهٔ جولاه بود