چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 1257

1 چون تو شادی بنده گو غمخوار باش تو عزیزی صد چو ما گو خوار باش

2 کار تو باید که باشد بر مراد کارهای عاشقان گو زار باش

3 شاه منصوری و ملکت آن توست بنده چون منصور گو بر دار باش

4 اشتر مستم نجویم نسترن نوشخوارم در رهت گو خار باش

5 نشنوم من هیچ جز پیغام او هر چه خواهی گفت گو اسرار باش

6 ای دل آن جایی تو باری که ویست از جمال یار برخوردار باش

7 او طبیبست و به بیماران رود ای تن وامانده تو بیمار باش

8 بر امید یار غار خلوتی ثانی اثنین برو در غار باش

9 بر امید داد و ایثار بهار مهرها می‌کار و در ایثار باش

10 خرمنا بر طمع ماه بانمک گم شو از دزد و در آن انبار باش

11 بهر نطق یار خوش گفتار خویش لب ببند از گفت و کم گفتار باش