چون رحمتت فزاید بر عذرخواهی از طبیب اصفهانی غزل 34

1 چون رحمتت فزاید بر عذرخواهی ای دوست عذر گناه خواهم با بی‌گناهی ای دوست

2 خواندی در آستانت روزی گدای خویشم زان روز ننگم آید از پادشاهی ای دوست

3 دریا همه گرفتم ساحل شودچه حاصل اکنون که گشت ما را کشتی تباهی ای دوست

4 تابنده اختری کو، کز پرتوی درآرد تاریک شام ما را از این سیاهی ای دوست

5 وقتست کز تو خواهم داد غرور حسنت ترسم که مانع آید از دادخواهی ای دوست

6 بی‌تو طبیب خسته از بس فغان و زاری آهش به مه رسیده اشکش به ماهی ای دوست