1 چون ابر کف تو بیند ای خسرو شرق از تو نکند به جود تا دریا فرق
2 گردد خجل و شود به آب اندر غرق از رشک بگرید و برو خندد برق
1 باغ شد از ابر پر ز لؤلؤ لالا راغ شد از باد پر ز عنبر سارا
2 شد به هوا درگسسته رشتهٔ گوهر شد به زمین برگشاده اَزهَر دیبا
1 آن خداوندی که او بر پادشاهان پادشاست مستحق عُدّت و مجد و جلال و کبریاست
2 گر به دل خدمت کنی او را سزای خدمت است ور بهجان اورا ثناگویی سزاوار ثناست
1 بر گل از سنبل نگارم دام مادام آورد تا چو صیادان دلم را پای در دام آورد
2 سرو سیم اندام چون دعوی صیادی کند دام دلها برگل از سنبل به اندام آورد