چون لاله پریرم آتشی در دل بود از فضولی رباعی 41

1 مه دلاک من آیینه اهل نظر است هر زمان صید کسی کرده بشکل دگر است

2 در تمنای وصال دم تیغش همه دم عاشقان را تن چون موی بخونابه تر است

1 تا مرا مهر تو در دل رخ تو در نظر است دل ز غم مضطرب و دیده بخونابه تر است

2 آب چشم نگر و خون دلم ده که مرا دل بلای دگر و دیده بلای دگراست

1 من به غم خو کرده‌ام جز غم نمی‌باید مرا ور ز غم ذوقی رسد آن هم نمی‌باید مرا

2 گر گریزانم ز خود در دشت عزلت دور نیست وحشیم جنس بنی‌آدم نمی‌باید مرا