چون سایه بس‌که‌کلفت غفلت از بیدل دهلوی غزل 531

1 چون سایه بس‌که‌کلفت غفلت سرشت ماست بخت سیاه نامهٔ اعمال زشت ماست

2 گرد‌ون به فکر آفت ماکم فتاده است مانند خم‌، همیشه‌، سرما و خشت ماست

3 چون غنچه درکمین بهاری نشسته‌ایم چاکی اگر دمد زگریبان بهشت ماست

4 در سینه دل به ضبط نفس آب‌کرده‌ایم ناقوس از ستم‌زده‌های کنشت ماست

5 سودای طره‌ات ز سر ما نمی‌رود چون شعله دوددل رقم‌سرنوشت ماست

6 تهمت مبند بیهده بر دوش وهم غیر خار وگل بساط جهان خوب و زشت ماست

7 اشکی ز الفت مژه دل برگرفته‌ایم هر دانه‌ای‌که ریشه ندارد زکشت ماست

8 پوشیده نیست جوهر نظاره مشربان آیینه لختی ازدل حیرت سرشت ماست

9 بیدل بنای ریختهٔ درد الفتیم گرد جفا و داغ الم خاک و خشت ماست