چون گل سرخ از میان پیلگوش از رودکی مثنوی 57

1 مرا بسود و فرو ریخت هر چه دندان بود نبود دندان، لا بل چراغ تابان بود

2 سپید سیم زده بود و در و مرجان بود ستارهٔ سحری بود و قطره باران بود

1 سرخی خفچه نگر از سرخ بید معصفر گون، پوشش او خود سفید

1 ای روی تو چو روز دلیل موحدان وی موی تو چنان چو شب ملحد از لحد

2 ای من مقدم از همه عشاق، چون تویی مر حسن را مقدم، چون از کلام قد

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار