1 چون گره بر سر آن زلف دو تاه اندازد مشک را خوارتر از خاک به راه اندازد

2 اگر آن چاه زنخدان به سر کوچه برد ای بسا دل! که در آن کوچه به جاه اندازد

3 نظر زهره کند، خنجر مریخ زند نور خورشید دهد، پرتو ماه اندازد

4 چشم آن ترک سپاهی به هزیمت ببرد ناوک غمزه چو در قلب سپاه اندازد

5 گر گواهیش بیارم که: مرا زلف تو کشت حسن او لرزه بر اندام گواه اندازد

6 تیر هجرم به جگر در زد و اندیشه نکرد که دلم در پی او ناوک آه اندازد

7 اوحدی، دیده مدوز از رخ او، عیبی نیست گر گدایی نظری بر رخ شاه اندازد