چون از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 121

1 چون خانه روی ز خانه ما با آتش و با زبانه ما

2 با رستم زال تا نگویی از رخش و ز تازیانه ما

3 زیرا جز صادقان ندانند مکر و دغل و بهانه ما

4 اندر دل هیچ کس نگنجیم چون در سر اوست شانه ما

5 هر جا پر تیر او ببینی آن جاست یقین نشانه ما

6 از عشق دامست زنهار مگو ز دانه ما

7 با خاطر خویش تا نگویی ای محرم دل فسانه ما

8 گر تو به چنینه‌ای بگویی والله که تویی چنانه ما

9 اندر تبریز بد فلانی اقبال دل فلانه ما