1 چون نهی زلف تافته بر گوش چون نهی جعد بافته بر دوش

2 از دل من رمیده گردد صبر وز تن من پریده گردد هوش

3 نه عجب گر خروش من بفزود تا شد آن عارض تو غالیه پوش

4 ماه در آسمان سیاه شود خلق عالم برآورند خروش

5 تا به وقت سپیده دم یک دم به غنوم در انتظار تو دوش

6 گاه بودم بره فگنده دو چشم گاه بودم به در نهاده دو گوش

7 خار من گردد از وصال تو گل زهر من گردد از جمال تو نوش