چون مرغ سحر در غم گلزار بنالد از جلال عضد غزل 102

1 چون مرغ سحر در غم گلزار بنالد از غم دل دیوانه من زار بنالد

2 هر کس که به گوشش برسد ناله زارم بر درد من سوخته بسیار بنالد

3 بر سوزش من جان زن و مرد بسوزد وز ناله زارم در و دیوار بنالد

4 ای آنکه ز دردت خبری نیست مکن عیب گر سوخته ای از دل افگار بنالد

5 گر خسته ای از درد بنالد چه توان گفت عیبی نتوان کرد چو بیمار بنالد

6 از یا رب صوفی که به سالوس زند به رندی که به سوز از در خمّار بنالد

7 آن دوست مخوانید که از دوست بگردد و آن یار مخوانید که از یار بنالد

8 روزیش خلاصی بنمایند که تا چند اندر قفس آن مرغ گرفتار بنالد

9 هر شب چو جلال از غم آن غمزه چه نالی؟ هر کس که خورد تیر به ناچار بنالد