چون دل شب حاملهٔ مهر از امیرخسرو دهلوی مثنوی 48

1 پرده عاشقان درد پرده کند چو روی را هر طرفی دلی فتد شانه کند چو موی را

2 دل که ز خلق می برد نیست برای مردمی طعمه فراخ می کند بهر سگان کوی را

1 ای ترک کمان ابرو، من کشته ابرویت ملک همه چین و هند، ندهم به یکی مویت

2 وقتی به طفیل گوی بنواز سرم آخر تا چند به هر زخمی حسرت خورم از کویت

1 بس بود اینکه سوی خود راه دهی نسیم را چشم زد خسان مکن عارض همچو سیم را

2 ما و نسیم صبحدم بوی تو و هلاک جان نیست امید زیستن سوخته جحیم را