چون دل شب حاملهٔ مهر گشت از دهلوی مثنوی 48

1 افسوس ازین عمر که بر باد هوا رفت کاری به جهان نی به مراد دل ما رفت

2 خورشید من از اوج جوانی چو برآمد بس ذره سرگشته که بر باد هوا رفت

1 آورده ام شفیع دل زار خویش را پندی بده دو نرگس خونخوار خویش را

2 ای دوستی که هست خراش دلم ز تو مرهم نمی دهی دل افگار خویش را

1 امشب شب من نور ز مهتاب دگر داشت وز گریه شادی جگرم آب دگر داشت

2 دل هیچ به شیرینی جان میل نمی کرد مسکین سر آرایش جلاب دگر داشت