چون که نالنده بدو گستاخ شد از رودکی مثنوی 36

1 به سرای سپنج مهمان را دل نهادن همیشگی نه رواست

2 زیر خاک اندرونت باید خفت گر چه اکنونت خواب بر دیباست

1 نیز ابا نیکوان نمایدت جنگ فند لشکر فریادنی، خواسته‌نی سودمند

2 قند جداکن از وی، دور شو از زهر دند هر چه به آخر بهست جان ترا آن پسند

1 ای عاشق دل داده بدین جای سپنجی همچون شمنی شیفته بر صورت فرخار

2 امروز به اقبال تو، ای میر خراسان هم نعمت و هم روی نکو دارم و سیار

1 هرکه نامخت ازگذشت روزگار نیز ناموزد ز هیچ آموزگار