چون سایه منم فتان و خیزان از جلال عضد غزل 221

1 چون سایه منم فتان و خیزان وز سایه خویشتن گریزان

2 باریکم و دردناک و دلسوز مانند چراغ صبح خیزان

3 در کنج خرابه ای به تنها دل تنگ نشسته اشک ریزان

4 با اختر خویش در لجاجت با طالع خویشتن ستیزان

5 گر خاک جلال را ببیزند مدهوش شوند خاک بیزان

6 رمزی گفتم که شکل آن را ادراک کنند ذهن تیزان