چون سر من سپید دید از کسایی مروزی دیوان اشعار 1

1 یکی جامه وین بادروزه ز قوت دگر اینهمه بیشی و برسری است

2 با دل پاک مرا جامهٔ ناپاک رواست بد مر آن را که دل و دیده پلیدست و پلشت

1 آبی ، مگر چو من ز غم عشق زرد گشت از شاخ ، همچو چوک بیاویخت خویشتن

1 ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله خشنود بندگان و خداوند با گله

2 ای خویشتن به جامهٔ نیکو فریفته وندر زیان همیشه تو را بانگ و مشغله