چون سر من سپید دید از کسایی مروزی دیوان اشعار 1

1 ای عمر خویش کرده به بیهودگی یله خشنود بندگان و خداوند با گله

2 ای خویشتن به جامهٔ نیکو فریفته وندر زیان همیشه تو را بانگ و مشغله

1 مدحت کن و بستای کسی را که پیمبر بستود و ثنا کرد و بدو داد همه کار

2 آن کیست بدین حال و که بوده است و که باشد ؟ جز شیر خداوند جهان ، حیدر کرّار

1 زاغ بیابان گزید خود به بیابان سزید باد به گل بر بَزید گل به گل اندر غژید

2 یاسمن لعل پوش سوسن گوهر فروش بر زنخ پیلگوش نقطه زد و بشکلید