چون تیره گشت روزم بی آن از حسین خوارزمی غزل 137

1 چون تیره گشت روزم بی آن چراغ محفل بگذار تا بسوزم چون شمع ز آتش دل

2 بی روی نازنینان از جان چسود ای جان بی وصل همنشینان از زندگی چه حاصل

3 سازم بداغ دردش زانروی می نگردد داغش جدا ز جانم دردش ز سینه زایل

4 کام دلم زمانه از دست برد بیرون یارب مباد هرگز کار زمانه حاصل

5 آن نور هر دو دیده وان راحت دل و جان از دیده رفت لیکن در دل گزیده منزل

6 سر قضا چه پرسی زینجاست مست و واله جان هزار زیرک عقل هزار عاقل

7 گر وصل دوست جوئی بگذر حسین از خود ورنه کجا توانی گشتن بدوست واصل