1 چون بدلسوزی من یار زبان تیز کند بسخن پسته ی خندان شکر آمیز کند

2 گر دهان تلخی فرهاد بدآمد، شیرین خنده بر انجمن عشرت پرویز کند

3 عقل را جادوی بابل کند از غایت شوق عشق هر نکته که از لعل تو انگیز کند

4 دانه ی مرغ بلا خواره همان سنگ بلاست آسمان گر چمن دهر گهر ریز کند

5 وه چه دیده ست فغانی ز پی کسب نظر گر بفردوس رود رغبت تبریز کند