چون خونم از دو دیده گریان از قصاب کاشانی غزل 122

1 چون خونم از دو دیده گریان روان شود مژگان ز اشک شاخ گل ارغوان شود

2 روشن کند چراغ رخش نور آفتاب روشن چو شمع محفل روحانیان شود

3 سربرنگیرم از ره کنعان به راه تو تا خاک من غبار ره کاروان شود

4 مردیم با وجود که یک جو نداشت مهر فریاد از آن زمان که به ما مهربان شود

5 از بس که گفتم و نشنیدم جواب از او نزدیک شد دمی که زبان استخوان شود

6 بر وصل نارسیده مرا شرم آب کرد قصاب چیست چاره چو آتش عیان شود