چون شکوه از جفای تو بنیاد از طبیب اصفهانی غزل 107

1 چون شکوه از جفای تو بنیاد می‌کنم از گریه چاره دل ناشاد می‌کنم

2 راهی چو در دل تو ندارم ازین چه سود کز ناله رخنه در دل فولاد می‌کنم

3 از دیده‌ام سرشک چو هوشم ز سر رود هرگاه چشم مست ترا یاد می‌کنم

4 تا باشم از شمار ستمدیدگان طبیب دل را نشان ناوک صیاد می‌کنم