به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت از وحشی بافقی غزل 273

1 به آنکه بر سرلطفی مکش ز منت خویشم سگ وفای خود و بندهٔ محبت خویشم

2 سزای خدمت شایسته است لطف چه منت ز خدمتم خجل و حقگزار خدمت خویشم

3 عنایت تو به پاداش صبردارم و طاقت به شکر صبر خود و ذکر خیرطاقت خویشم

4 پلنگ خوی غزالی که می‌رمد ز فرشته چگونه ساختمش رام صید قدرت خویشم

5 به کام شیر درون رفتن و به کام رسیدن کراست زهره و یارا غلام جرأت خویشم

6 چه خوش گزیده‌امت از بساط حسن فروشان نه عاشق تو که من عاشق بصیرت خویشم

7 مرا رسد که چو وحشی چنین دلیر درآیم که خوانده لطف تو در سایهٔ حمایت خویشم