1 چون نی گرفته ملک جهان را فغان ما نبود به غیر ناله متاع دکان ما

2 ما عاشقیم و شهره آفاق گشته‌ایم عالم پر است از سخن و داستان ما

3 در جیب فکر خلوت هستی گزیده‌ایم باشد زبان خامه کنون ترجمان ما

4 جز نقش نام شهرت ما نیست از نگین عنقا بود به عالم امکان نشان ما

5 اشک روان اگرچه به پایش فشانده‌ایم باشد روان به پای وی اکنون روان ما

6 در ساز عشق پرده تقیید آفت است مطلق بود چو ناله به هرسو عنان ما

7 طغرل نوای نغمه «عشاق» دم به دم آید ز ساز پرده زخم زبان ما