1 آنکه چون ابر خواند کف ترا کرد بیداد بر خردمندی

2 او همی‌گرید و همی‌بخشد تو همی‌بخشی و همی‌خندی

3 همچو یوسف گناه تو خوبیست جرم تو دانش است و خرسندی

4 او چو سرکه‌ست و می‌کند ترشی دوست قندست و می‌کند قندی

5 چشم مریخ دارد آن دشمن تو چو مه دست زهره می‌بندی

6 ای دل اندر اصول وصل گریز که بسی در فراق جان کندی

7 قطرهٔ باز رو سوی دریا بنگر تا به پیش او چندی

8 قوت یاقوت گیر از خورشید تا در اخلاق او به پیوندی