1 شد مگر دیوانه شبلی چند گاه برد با دیوانه جایش پادشاه

2 کرد شه در کار او لختی غلو کان فلان دارو کنیدش در گلو

3 پس زفان بگشاد شبلی بی قرار گفت خود را بیهده رنجه مدار

4 کاین نه زان دیوانگیست ای نیک مرد کان بدارو به شود گردم مگرد

5 هرکجادردی بود درمان پذیر آن نباشد درد کان باشد زحیر

6 جان اگر نبود مرا جانان بسست داروی من درد بیدرمان بسست

7 چون ترا با حق نیفتد هیچ کار تو چه دانی قیمت این روزگار

8 چون بخون صد ره بگرداند ترا آنگهی یک دم برنجاند ترا

9 صد رهت مرده کند پس زندهٔ تاترا نانی دهد یا ژندهٔ