شد نظر واکردنی خواب فراموش شرار از بیدل دهلوی غزل 1676

1 کی جزا می‌رسد از اهل حیا سرکش را آب آیینه محال است‌کشد آتش را

2 بر زبان راست روان را نرود حرف خطا خامه ظاهر نکند جز سخن دلکش را

1 صبح پیری اثر قطع امید است اینجا تار و پودکفنت موی سفید است اینجا

2 ساز هستی قفس نغمهٔ خودداری نیست رم برق نفسی چند نشید است اینجا

1 در خموشی همه صلح است‌، نه جنگ است اینجا غنچه شو، دامن آرام به چنگ است اینجا

2 چشم بربند،‌ گرت ذوق تماشایی هست صافی آینه در کسوت زنگ است اینجا

1 در عالمی‌که با خود رنگی نبود ما را بودیم هرچه بودیم او وانمود ما را

2 مرآت معنی ما چون سایه داشت زنگی خورشید التفاتش از ما زدود ما را