شد غلامی به جوی کاب آرد از سعدی قطعه‌ 471

1 نشاید گفتن آن کس را دلی هست که ندهد بر چنین صورت دل از دست

2 نه منظوری که با او می‌توان گفت نه خصمی کز کمندش می‌توان رست

1 چه فتنه بود که حسن تو در جهان انداخت که یک دم از تو نظر بر نمی‌توان انداخت

2 بلای غمزه نامهربان خون خوارت چه خون که در دل یاران مهربان انداخت

1 تا دست‌ها کمر نکنی بر میان دوست بوسی به کام دل ندهی بر دهان دوست

2 دانی حیات کشته شمشیر عشق چیست سیبی گزیدن از رخ چون بوستان دوست

1 بگذشت و چه گویم که چه بر من بگذشت سیلاب محبتم ز دامن بگذشت

2 دستی به دلم فرو کن ای یار عزیز تا تیر ببینی که ز جوشن بگذشت

1 عشقبازی نه من آخر به جهان آوردم یا گناهیست که اول من مسکین کردم

2 تو که از صورت حال دل ما بی‌خبری غم دل با تو نگویم که ندانی دردم