ببالد دیده حیرانی پناه از اسیر شهرستانی غزل 109

1 ببالد دیده حیرانی پناه است بنازد دل محبت دستگاه است

2 به این بیگانگی الفت شعار است به این شیر افکنی آهونگاه است

3 چه قربانهای گلگون پوش دارد سرکوی محبت عیدگاه است