لب شود ریش ار برد نام دل افگار از قدسی مشهدی غزل 33

1 لب شود ریش ار برد نام دل افگار ما آستین سوزد اگر چیند نم از رخسار ما

2 سبحه بر کف، توبه بر لب، دل پر از ذوق گناه معصیت را خنده می‌آید ز استغفار ما

3 نشکفد در سینه دل بی زخم تیغ غمزه‌ای تا نگردد خون نخندد غنچه گلزار ما

4 خویش را قدسی بر آتش نه بسوزان تا به کی ننگ دین و کفر گردد سبحه و زنار ما؟