شاد باش ای دل که خود را خوب از قدسی مشهدی غزل 430

1 شاد باش ای دل که خود را خوب رسوا کرده‌ای چون نکونامی بلایی را ز سر وا کرده‌ای

2 هرکه را بینم کشش سوی تو دارد خاطرش آفتابی، در دل هر ذره‌ای جا کرده‌ای

3 شکر احسان تو چون آرم به جا ای غم، که تو خون دل عمری برای من مهیا کرده‌ای

4 دست در دامان هجر یار داری ای اجل خوش مددکاری برای خویش پیدا کرده‌ای

5 وای بر آیندگان روزگار ای آسمان گر کنی با دیگران هم نچه با ما کرده‌ای

6 در غمش لاف صبوری می‌زنی ای دل، برو دیده‌ام خود را و ما را هر دو رسوا کرده‌ای