1 بشست یار و زلف یار در بندم خوشا حالم بدرد بی‌دوای دوست خرسندم خوشا حالم

2 ندیدم چون وفائی در گلی در گلشن عالم ز دل خار تعلق یک بیک کندم خوشا حالم

3 برون کردم سر از خاک و ندیدم جای آسایش دگر خود را درون خاک افکندم خوشا حالم

4 بجز عشقم نیامد در نظر چیزی درین عالم از آنرو عشق در جان و دل آکندم خوشا حالم

5 جمال دوست در صحرای هستی چون تجلی کرد وجود خویش را از خویشتن کندم خوشا حالم

6 خیالش در نظر پیوسته هست اما پسندم نیست بدیدار جمالش آرزومندم خوشا حالم

7 گهی حیران آن رویم گهی آشفته زان رویم گهی گریم بحال خودگهی خندم خوشا حالم

8 چو حرف یار می‌گویم دهانم می‌شود شیرین دهان چه پای تا سر آنزمان قندم خوشا حالم

9 از آن خوشنود می‌باشم چو فیض از گفتهای خود که حرف اوست کان بر خویشتن بندم خوشا حالم