ببوستان دلم رست سرو قامت از صفای اصفهانی غزل 78

1 ببوستان دلم رست سرو قامت عشق قیام کرد درین بوستان قیامت عشق

2 ز عشق بی خبرست آنکه نیست عین بقا بقاست بعد فنای خودی علامت عشق

3 رسید قطر و محیط دوائر فلکی باستقامت و تدویر استقامت عشق

4 دل مرا نبود قبله ئی بوقت نماز بغیر حضرت معشوق در امامت عشق

5 تمامت دلم از عشق شد پدید و چو دید مقام امن نهان شد درو تمامت عشق

6 گمان مبر که رساند بمقصدی که بود سوای کشتن عاشق ره سلامت عشق

7 دمید از دل و تابید در بطون دماغ در بتون دماغست و دل اقامت عشق

8 ولیک کشته خود را بخاک می نهلد چو کشت زنده کند این بود کرامت عشق

9 اگر چه مایه دیوانگیست بی خردست که در ملامت عاشق کند ملامت عشق

10 دلم شکست و بود جای عشق ارض و سما برون نیامده از عهده غرامت عشق

11 قدیم و نادم عشق آدمست دیو مباش تو با منادمت عشق در ندامت عشق

12 دل صفاست که در او قیامتست بپا ز ساعتی که درو رست سرو قامت عشق